UIT DE PARTITUUR VAN DECEMBER 2017
Verwonderen wij ons nog wel eens echt ergens over?U weet nog wel, die ademloze verwondering van toen je nog een kind was. Je kneep je ogen samen voor de kerstboom en zag dan hoe de boom niet vol lampjes, maar vol echte sterretjes was. De kerstbomen waren toen trouwens veel groter dan nu. Of kwam het doordat ik toen veel kleiner was?De joodse denker Abraham Joshua Heschel heeft geschreven: “Het begin van ons geluk ligt in het begrijpen dat een leven zonder verwondering niet waard is om geleefd te worden”.
We kunnen pas gelukkig zijn, als we ons in ons leven ook nog verwonderen over dingen.
Kerst is bij uitstek het feest om ons te verwonderen. “Komt, verwondert u hier, mensen” zingen we. En zo gaat het ook met de eerste mensen die het bericht van de geboorte van Jezus horen. De herders die in Bethlehem het Kind in de kribbe hebben zien liggen, vertellen het aan iedereen, die het maar wil horen. “En allen die het hoorden, verwonderden zich over wat door de herders tegen hen gezegd werd” (Lucas 2:18, Herziene Statenvertaling).
Veel mensen zijn op zoek naar wonderen. Maar als ìets een wonder in de ware zin van het woord is, dan is het wel dit: Dat God zelf op aarde komt. En dan nog de manier, waarop Hij dat doet: In een kind, in een kribje, in Bethlehem. Kwetsbaar, eenvoudig, in een achteraf plaatsje. Een doodgewoon kind op een doodgewone plek. Niets bijzonders aan. Het bijzondere is dat God juist in het volkomen gewone tot ons komt. Niet met overmacht, niet met staatsie en pracht, glitter en glamour, komt Hij uit de hemel naar beneden. Maar in een kwetsbaar mensenkind, een kind met een moeder, komt God in ons midden. Is dat niet iets om ons over te verwonderen? Ik hoop dat u dat nog niet verleerd hebt in dertig, vijftig, of misschien nog wel meer jaren Kerst vieren. Ik hoop dat onze verwondering nog niet versleten is. Want echt, Kerst is het feest om ons te verwonderen.
“Wat we missen is niet een wil om te geloven, maar een wil om ons te verwonderen “, stelt Heschel. Heeft hij gelijk? We vieren straks Kerst. Misschien geloven we in de geboorte van het Kind, misschien ook niet. Maar voor velen heeft Kerst toch wel iets van betekenis voor het eigen leven. Is daar ook nog iets bij van verwondering? Klinkt die er nog in door als wij Kerst vieren? Of is het vieren van Kerst iets vanzelfsprekends geworden? Krijgt alles in ons leven langzaam maar zeker niet een te grote vanzelfsprekendheid?
We organiseren toch onze eigen welvaart, steeds meer onze eigen gezondheid. We maken onze wereld. En langzaam maar zeker leren we het af om ons nog ergens over te verwonderen. Zelfs met Kerst.
Of durven we het nog aan om echt te leven en stellen we ons open voor wat van de Andere kant komt, voor wat we in ons leven niet zelf kunnen organiseren? Dan zingen we met een hart vol verwondering dat kerstlied met al die wonderlijke tegenstellingen
Komt, verwondert u hier, mensen,
ziet, hoe dat u God bemint,
ziet vervuld der zielen wensen,
ziet dit nieuwgeboren kind!
Ziet, die ’t woord is, zonder spreken,
ziet, die vorst is, zonder pracht,
ziet, die ’t al is, in gebreken,
ziet, die ’t licht is, in de nacht.
Ik wens u een wonderlijk Kerstfeest.
Peter Bochanen,
predikant van de Protestantse gemeente te Dinxperlo
